Praatjes
 

Gijs van Oenen
 
 

Gestemd op 7 maart? In NRC Handelsblad verscheen als opmaat een boeiende beschouwing over de verzakelijking van de gemeentepolitiek: politiek wordt ondernemerschap. Net als enkele jaren terug in Rotterdam gingen nu in Nijmegen zakenlieden zich tegen de politiek aan bemoeien. Net als in Rotterdam had men daar schoon genoeg van wat men ‘Havana aan de Waal’ noemt, rode terreur in het gemeentehuis. In de hedendaagse kiemcel van revolutionaire activiteit, de businesslounge van in dit geval het NEC voetbalstadion, zijn plannen gesmeed om de socialistische drammers te dwarsbomen voordat zij goudeerlijke ondermers een nieuwe poot kunnen uitdraaien of hun SUV’s de toegang tot de stad ontzeggen.

Als eerste moest het verkiezingsprogramma van de partij van de ondernemers, het CDA, eraan geloven. ‘Geen kiezer leest dat. Mensen denken in statements, oneliners.’ Ook andere voetbalwijsheden deden hun intrede in de Nijmeegse gemeentepolitiek, zoals de transfer. Men kaapte een talentvol raadslid weg bij een concurrerende groepering, de Stadspartij. Die neemt gewoon haar stemmers mee, want, zo zegt zij, die stemmen op haar, niet op een partij.

Architect van deze op voelbalondernemersleest geschoeide innovatie is een als commerciële strateeg omschreven hoogleraar e-marketing aan de faculteit der bedrijfskunde hier aan de EUR. Die ‘ziet een politieke campagne als het verkopen van een product’, zegt de fractievoorzitter van het christendemocratisch ondernemerdom. Niet toevallig staat deze strateeg ook in de etalage van de Speakers Academy, een soort uitzendbureau voor hedendaagse sofisten. Ook daar heeft men ingezien dat opinievorming van een prijskaartje kan worden voorzien en ‘in de markt gezet’.

Oprichter van de S.A., geen fijngevoelige afkorting, is Albert de Booij, eertijds student filosofie aan de EUR. Zijn belangrijkste troef was Pim Fortuyn; samen verdienden zij met de S.A. goudgeld. Op de huidige sprekerslijst treffen we de nodige andere ontevredenen met de ‘oude politiek’ aan, zoals de ijdele historicus Arend Jan Boekestijn, de mislukte minister Roelf de Boer, de verongelijkte internist Bob Smalhout en de schamperende jurist Paul Cliteur. En nog vele anderen die de ruilwaarde van het publieke spreken hoger waarderen dan de gebruikswaarde ervan.

 De filosoof Hans Achterhuis beschreef al bijna dertig jaar geleden hoe het welzijnswerk veranderde in een ‘markt van welzijn en geluk’, waarop welzijnswerkers goede zaken deden met hun ‘product’, geluk. Analoog daaraan is er nu een markt voor politieke praatjes van ontstemde mannen ontstaan. Hun belangrijkste product is, merkwaardig genoeg, juist ontevredenheid. Het schijnt dat je daar meer mee kunt verdienen.

Deze tekst verscheen als column in Erasmus Magazine van 9 maart 2006

U kunt ook:

• Terug naar columns Gijs van Oenen
• Terug naar publicaties Gijs van Oenen
• Terug naar homepage Gijs van Oenen