Erasmus Universiteit Rotterdam [ Erasmus University home page | Dept. of Philosophy home page ]
 
 
 
 

Mei 


Gijs van Oenen

 

 

 

Mei is van oudsher in Nederland de gedenkwaardige maand. Het begint al meteen op 1 mei met de Dag van de Arbeid. En eigenlijk is natuurlijk al de opmaat op 30 april: Koninginnedag! Geen ontkomen aan, vooral niet in Amsterdam. Een paar dagen later is het alweer 4 mei en herdenken we de gevallenen uit de Tweede Wereldoorlog. En een klokslag verder 5 mei: Bevrijdingsdag! In Rotterdam is er natuurlijk ook 14 mei, de herdenking  van het bombardement.

            Dit jaar kwam daar nog een nieuwe, en voor zover ik weet eenmalige herdenking bij: die van mei ’68. Ik kan me niet herinneren dat die maand ooit eerder is herdacht, bijvoorbeeld in 1998, 1993, 1988 of wanneer dan ook. Misschien is het nu pas echt geschiedenis geworden, dat in mei 1968 een revolutionaire geest door Europa trok – althans door een aantal Europese hoofdsteden zoals Parijs, Berlijn en Amsterdam. Of in ieder geval door Parijs. Eindelijk kwam de verbeelding aan de macht, althans even. Er vielen zelfs doden, althans in het buitenland.

            Behalve herinneringen aan de bewuste tijd en aan mensen die niet meer leven, roepen herdenkingen vooral ook de vraag op: moeten we er nog mee doorgaan? Herdenken doe je om de herinnering levend te houden, maar er zijn steeds minder mensen die zo’n herinnering nog iets zegt. En belangrijker: ook het object van die herinneringen verandert. Was de Duitse bezetting ooit een simpel verhaal van goed en kwaad, vanaf ergens in de jaren tachtig bleek het steeds meer een verhaal in grijstinten te zijn, waarin niet meer verzet en onderdrukking maar accommodatie en meerduidigheid de boventoon voerden. Wat moeten we ons nu eigenlijk van die tijd herinneren?

            Iets dergelijks geldt, mutatis mutandis, voor mei ’68. Ooit was dat een romantisch en heroïsch verhaal, over vermolmde structuren die plaats zouden maken voor een nieuwe tijd, oude regenten die het veld ruimden voor democratische vernieuwing, studenten met Marx onder hun arm die wisten hoe het allemaal moest en arbeiders die qualitate qua het maatschappelijk gelijk in pacht hadden. Maar ook mei ’68 is intussen, ontdaan van zijn glans, niet veel meer dan de mythe van een verwende generatie. Of van de media. Ook mei ’68 is niet meer wat het was.

            De presocratisch filosoof Herakleitos zei dat je niet twee keer in dezelfde rivier kunt stappen. Zoiets geldt ook voor gedenken: ook dezelfde gebeurtenis kun je in feite niet twee keer gedenken. Daarom creëert de herdenking strikt genomen – inderdaad – een mythe.

 

 



 Deze tekst verscheen als column in Erasmus Magazine van 15 mei 2008


U kunt ook: