U kunt ook:
[ Erasmus University home page | Dept.
of Philosophy home page ]
Gekwetst
Gijs van Oenen
Van
Catherine Keyl had ik geen duidelijk beeld. Ik wist dat zij al sinds
mensenheugenis op de buis is, met een soort humaninterestprogramma’s
dat ik
desgevraagd in de hoek van de NCRV zou plaatsen. Onlangs echter zag ik
haar bij
de VPRO, in een mini-Big Brothersetting: 24
uur opgesloten in een
studiohuiskamer, omringd door camera’s en welwillend doch indringend
ondervraagd door Rotterdammer Wilfried de Jong.
Begrijpelijkerwijs heeft de gast in
dit programma iets over zich van de spreekwoordelijke kalkoen die weet
dat hij
op het Kerstmenu staat. Het spit gaat in de komende 24 uur draaien, en
heel
Nederland kijkt door het ruitje mee. Nu is de tv natuurlijk vol van
BN’ers die
het bruin bakken en elkaar in het zonnetje zetten, maar hier was toch
iets
interessants te beleven, bleek gaandeweg.
Keyl toonde zich vanaf de eerste
minuten een boog die strak gespannen stond tussen ‘ik hou me groot’ en
‘maar ik
voel me enorm gekwetst’. Voor dat laatste had ze, op haar eigen
informatie
afgaande, ook wel enige reden. In het afgelopen jaar was ze gescheiden
en uit
haar glossy Catherine (‘voor
leeftijdsloze vrouwen vanaf veertig’) was onverhoeds de stekker
getrokken; en
dan waren er ‘nog allerlei dingen meer’. Eigenlijk was Keyl ‘in
denial’, in de
kennelijke staat van “hoe kon mij dit
nou gebeuren?’ Ze vertelde ook met zoveel woorden dat ze lang had
gedacht: die
dingen – belediging, vernedering, kwetsing – zullen ze mij, bekende
Nederlander, toch niet durven te flikken. En dat klopte dus ook heel
lang. Tot
vorig jaar. Vooral haar voormalige glossy-partner Annemarie van Gaal
was in
haar verbeten relaas de kwade genius; een verraadster, eigenlijk.
Tsjonge, zei Wilfried de Jong, zo te
horen komt dat niet meer goed, met jou daar in het Gooi en de
grachtengordel.
Jawel hoor, zei Catherine net iets te stoer, het gaat alweer de goede
kant op,
intussen, jawel. Maar het was precies dit stoere ‘ik laat me niet
kennen’
waardoor Catherine zich liet kennen. Zij klampte zich vast aan haar
oude,
inmiddels toch uitbundig gesneefde strategie: ik geef geen krimp, ik
heb de
tegenslag al achter me gelaten.
De perceptieve Wilfried zei daarop: toch
zit er nog
iets niet goed in jouw leven. Hij bedoelde: je vervalt nu juist weer in
je oude
fout, je stoerder voordoen dan je bent, waardoor mensen niet kunnen of
willen
zien dat je je gekwetst voelt. Zo isoleer je jezelf alleen maar verder.
Het
oude liedje, maar toch altijd weer nieuw. En goede tv, met dank aan
Wilfried.
En Catherine.
U kunt ook: