Geheim

Gijs van Oenen

Naast de obscene openbaarheid van de eindeloze talkshows en interviews koestert onze nationale politiek twee grote geheimen. Het eerste geheim is dat van Soestdijk. Daar gaat de premier wekelijks te biecht bij de koningin. Jan Peter moet dan zeggen wat hij zich die week had voorgenomen en wat ervan terecht is gekomen. Als dat de koningin voldoende behaagt, mag Jan Peter zonder strafwerk naar huis.

            Sinds kort is er een tweede geheim, dat van Beetsterzwaag. Daar gingen Jan Peter, Wouter en André samen een regeeraccoord bedenken. Onder leiding van oom Herman, die eigenlijk bij de Wereldbank moest werken, maar dat behaagde de koningin nu even niet. De drie jongens gingen wantrouwig en klierend naar binnen, maar onverwacht snel kwamen ze weer naar buiten, als elkaars beste vrienden. Hoe heeft oom Herman hem dat geflikt?

            Het werd onthuld in de Volkskrant van 10 februari. Daar in Friesland creëerde oom Herman ‘een context’ waarin de drie jongens hun verleden achter zich konden laten, zodat ze ‘bij zichzelf en bij elkaar een diepere laag konden aanboren’. Toen dat eenmaal gebeurde, ‘bleken er niet meer zulke grote verschillen’. Een diepere laag! Welk donker gebied herkennen Jan Peter, Wouter en André in elkaar? Wat hebben zij diep in hun hart gemeen?

            Voor wie de obscene openbaarheid heeft bijgehouden in de populaire media, is dat geen moeilijke vraag. Zo heeft Wouter nu volgens zijn aanhang een lekker kontje, maar toen hij klein was zagen de meisjes hem niet staan. ‘Echt waar, Wouter?’, klinkt het ongelovig. ‘Ja echt, Jan Peter.’ ‘En moest jij ook zo’n strakke scheiding in je haar en zo’n korte broek aan?’ Jan Peter voelt zich weer zes jaar oud. Net als André trouwens, en Wouter. ‘Ik had een bril met van die jampotglazen’, valt André in. ‘Met zo’n breed zwart montuur?’ willen Wouter en Jan Peter weten. Alle drie weten ze nog hoe dat voelde. Hoe moest dat nou als je een meisje wilde kussen? Maar die meisjes wilden dat toch niet, dachten ze destijds alle drie, als ze bijna in slaap vielen in hun stijf ingestopte bedden, voordat ze de volgende ochtend naar de zondagsschool gingen.

            Er is een last van de jongens afgevallen, in Beetsterzwaag. Stiekem kijken ze elkaar tijdens het saaie geleuter van Pauw, Witteman, Polak en Mingelen aan, schalks bijna. Die krijgen ons niet klein, denken ze, want wij, en alleen wij, kennen het geheim van Beetsterzwaag.

Deze tekst verscheen als column in Erasmus Magazine van 22 februari 2007

U kunt ook:

• Terug naar columns Gijs van Oenen
• Terug naar publicaties Gijs van Oenen
• Terug naar homepage Gijs van Oenen