Zero tolerance

Gijs van Oenen
 

Ik woon in Amterdam. Daar heb je een mooie historische binnenstad, zelfingenomen grachtengordelbewoners, en relatief niet zoveel problemen in buurten en wijken. In Rotterdam werk ik. Deze stad heeft het een stuk moeilijker. Hier word je preventief gefouilleerd, niet alleen bij stadion of uitgaansbuurt, en straks krijg je misschien geen woning meer als je te arm of te onhollands bent.

Vanwaar dit verschil? In Amsterdam weten ze het wel. De politie heeft er daar flink de wind onder! Trots meldde het gezag dat in de maand november 3000 keer kordaat was ingegrepen. Dat is niet niks. En dat terwijl journalistiek onderzoek net nog bevestigd had wat iedereen reeds lang weet: agenten zitten meer achter een bureau, of thuis, dan dat ze op straat ‘boeven vangen’.

Welke boeven waren er ondanks dit schrijnend gebrek aan mankracht nochtans in de kraag gevat, gearresteerd, op heterdaad betrapt, voorgeleid, en misschien zelfs veroordeeld en opgeborgen? Waren dat de verantwoordelijken voor de criminele afrekeningen, die de laatste jaren steeds meer gewoon op straat plaatsvinden? Grote frauders of huisjesmelkers? Kutmarokkaantjes? Voetbalhooligans? Plegers van openbaar geweld? Verkrachters, dieven, oplichters?

Niets van dat alles. Op heterdaad betrapt waren drieduizend fietsers. Waren die misschien dronken, agressief, vernielzuchtig? Peerden ze hem na een bankroof, of een daad van zinloos geweld? Welnee, veel erger: ze fietsten zonder licht. Gelukkig had de politie deze asociale elementen bijtijds in de kraag gevat, voordat deze rot zich verder in de maatschappij kon invreten. Zou dat nu het nieuwe veiligheidsbeleid van de stad zijn?

Dit lijkt misschien flauw. Heeft immers niet iedereen weleens na aanhouding tegen de verbaliserende dienders gezegd: ‘Hebben jullie niets beter te doen?’ Toch is er meer aan de hand, zoals mag blijken uit de nieuwjaarstoespraken die de politiebazen het begin van dit jaar hielden. Korpschef Kuiper slaagde erin om onder het kopje ‘Verloedering,’ toch geen gering onderwerp, als eerste onderwerp te melden dat in 2002 maar liefst 4000 verbalen waren opgemaakt tegen, jawel, fietsers in de Leidsestraat. Burgemeester Cohen spoorde in het Concertgebouw zijn (Amsterdam-zuid) toehoorders aan om, nee maar, ‘niet door de Leidsestraat te fietsen, niet door rood te rijden met de fiets en de fietsverlichting te controleren.’

De volgende nieuwjaarstoespraken komen er alweer aan. Let op mensen, ook daarin zullen de Amsterdamse gezagsdragers weer trots hun zero tolerance standpunt ventileren. In die mooie stad zijn niet de armen en de buitenlanders het kind van die rekening maar – ik zeg het wethouder en burgemeester toch maar even na – die kutfietsers.
 

Deze tekst verscheen als column in Erasmus Magazine van 18 december 2003.

U kunt ook:

• Terug naar publicaties Gijs van Oenen
• Terug naar homepage Gijs van Oenen
• Terug naar de homepage rechtsfilosofie EUR