Erasmus Universiteit Rotterdam [ Erasmus University home page | Dept. of Philosophy home page ]
 
 
 

Rasta


Gijs van Oenen
 

 

 

 

Ooit gehoord van vakbond De Unie? Ik eigenlijk niet, terwijl ik toch een degelijke politicologie-opleiding heb genoten. Of misschien is dat juist het probleem, want De Unie is niet klassiek en degelijk maar juist ‘eigentijds’; zij kent geen gestaalde kaders maar een ‘flexibele netwerkorganisatie’. In plaats van ‘geen gezeik, iedereen rijk’, zoals de vroegere CPN, is De Unie ‘gericht op maatwerk’. Geen Internationale, als klankbeeld van solidaire harmonie, maar - ??!

            Maar wacht eens, er is wel degelijk een Unie-lied! Een klassieke protest-song, zou je zelfs kunnen zeggen. In een nieuw jasje, vanzelfsprekend. Succesvol ondernemen is immers niet meer uitbuiting, maar ‘mensenwerk’. Winst is goed, winst moet, vindt ook De Unie, maar het mensenwerk wordt niet naar waarde geschat. Vandaar, in reactie op de dreigende overname van ABN AMRO, het strijdbare Unie-lied No people, no profit, geschreven door niemand minder dan George Baker. Op de wijs van, inderdaad, “No woman, no cry” van rasta-held Bob Marley.

            Zouden ze die associatie bewust hebben gekozen, bij de Unie? Rastafari is een religieuze stroming, ontstaan in de jaren dertig op Jamaica. Deze beschouwt Tafari Makonnen, beter bekend als keizer Haile Selassi van Ethiopië, als messias die de destijds in slavernij afgevoerde Afrikanen uit hun onderworpenheid zal verlossen – Afrikanen die overigens volgens de Rasta behoren tot de ware kinderen van Israël, een verbond dat ook zichtbaar is bij de Amerikaans-joodse reggaezanger Matisyahu over wie ik een jaar geleden op deze plaats berichtte.

            Zouden ze bij de Unie menen dat het lot van de werknemers van ABN AMRO vergelijkbaar is met dat van de kinderen van Israël? Zijn dat wel degelijk de nieuwe ‘verworpenen der aarde’, de ‘verdoemden in hongers sfeer’ die tot ontwaken worden geroepen –  “slaafgeboor’nen ontwaakt ontwaakt!”, zoals Henriëtte Roland Holsts versie van de Internationale luidde? Of zijn ze daar bij de Unie gewoon ‘slave to the rhythm’, en hebben ze geen notie van rasta?

            Onwetend of niet, ze hebben vast en zeker een trend gezet. Er staat ons nog wat te wachten! Voor de topmannen met hun marktconforme verlangens lijkt me ‘Get up, stand up, stand up for your rights’ heel geschikt, aangepast tot: ‘Raise my bonus, give me market price’. En dan zingen de aandeelhouders, invallend als een koor in de Griekse tragedie, in plaats van het onvergetelijke ‘Good friends we have, and good friends we’ve lost’: ‘Good stock we had, and good stock we’ve lost – along the way-he-he-hee’. Klassiek maar toch eigentijds!


 

Deze column verscheen in Erasmus Magazine van 27 september 2007
 


U kunt ook: